درباره غلامرضا بایزان منش، بازیگر پیشکسوت مشهدی، که این روز‌ها در بستر بیماری است

شکیبا افخمی‌راد | شهرآرانیوز - غلامرضا بایزان منش، بازیگر ۶۸ ساله مشهدی که در کارنامه هنری اش آثار ماندگار زیادی دیده می‌شود این روز‌ها در بستر بیماری است. هنرمندی که با نمایش «سرنوشت» وارد حیطه بازیگری شده و در تئاترهایی، چون «چوب به دست ها»، «سیاه زنگی مرد فرنگی، د ایره زنگی»، «شب بیست و یکم» «شقایق دره»، «هفت کچل»، «از طواف تا تفت»، «پشت پرچین»، «کمند خاطرات» و «آوارگان عشق» به ایفای نقش پرداخته است.

او همچنین یکی از بازیگران اصلی نمایش «خورشید کاروان» است که حدود ۱۵ سال در ایام محرم و صفر در مشهد به روی صحنه رفته. بایزان منش در کنار تئاتر در پروژه‌های تصویری متعددی، چون «اسیر» به کارگردانی فاضل راد، «گمشده» ساخته مهدی صباغ زاده، سریال «طوفان شن» به کارگرد انی جواد شمقدری، «فضل بن شاذان» ساخته علی غفاری، «روز باران» اثر اسماعیل براری و سریال «روایت عشق» به کارگرد انی علاءالد ین رحیمی و مرحوم انوشیروان ارجمند هم حضور داشته است.

البته این هنرمند پیشکسوت در سال‌های اخیر کم کارتر شده و همه گیری کرونا و بیماری اش در این روز‌ها مزیدبرعلت شده تا خبر‌های کمتری از او بشنویم. بایزان منش حدود دو سال پیش در یکی از گفتگو‌های خود درباره تنهایی هنرمندان پیشکسوت چنین گفته بود: «وقتی بازیگر جوان است، کار‌های زیادی به او پیشنهاد می‌شود و شاید سالی چند فیلم بازی کند، اما همین که به آستانه میان سالی می‌رسد، دیگر کسی سراغی از او نمی‌گیرد.

تصور کنید که یک نفر، با شما کار دارد. هر روز صبح سراغتان می‌آید و سلام و احوالپرسی می‌کند، اما روزی می‌رسد که دیگر سراغی از شما نمی‌گیرد درحالی که شما هر روز منتظر سلام و در زدن او هستید. این حکایت هنرمندان میان سال است. تا زمانی که هنرمند، جوان است، تماس می‌گیرند و «استاد، استاد» می‌گویند، اما همین که پیر شد، دیگر سراغی از او نمی‌گیرند. من از همه دوستان هنرمند می‌خواهم که در این روز‌های غربت و تنهایی که همه خلوت نشین شد ه ایم، با هم باشیم و کنار هم.»

البته این هنرمند که چندی پیش در بخش مراقبت‌های ویژه بیمارستان هاشمی نژاد مشهد به دلیل ناراحتی معده بستری شده بود و این روز‌ها در خانه مراحل درمانش را طی می‌کند، می‌گوید از کسی گله و شکایتی ندارد و از کسانی که به هر نحوی جویای حالش شده اند قدردانی می‌کند. در ادامه، اما سه نفر از همکاران هنرمند غلامرضا بایزان مش در گفتگو با شهرآرا از ضرورت توجه هر چه بیشتر به هنرمندان پیشکسوت می‌گویند.

بی خبر بودن جامعه از هنرمندانش

اصغر لشگری، از پیشکسوتان تئاتر مشهد، با اشاره به ضعف جسمانی و روحی غلامرضا بایزان منش می‌گوید: در صندوق هنرمندان ۱۶ هزار نفر از مشهد ثبت نام کرده اند، ولی جای تأسف دارد که نه تنها مسئولان و رسانه‌ها بلکه خود این افراد هم از یکدیگر بی خبر هستند. البته برخی از دوستان تلفنی احوالپرس حال آقای بایزان منش هستند، اما به عیادتش نرفته اند.

لشگری درباره فعالیت‌های هنری غلامرضا بایزان منش نیز بیان می‌کند: او از هنرمندان قدیمی شهر مشهد است که کارش را سال ۵۳ با گروه کارگر به همراه افرادی، چون علی آزادنیا، محسن کریمی و بنده شروع کرد. یکی از کار‌های ارزشمندی که بایزان منش در آن حضور داشت، مجموعه تلویزیونی «روایت عشق» است. نمایش «خورشید کاروان» که حدود ۱۵ سال در مشهد اجرا می‌رفت یکی دیگر از آثار به یادماندنی این هنرمند است که مورد توجه بسیاری از تماشاگران قرار گرفت.

او با اشاره به مشکلاتی که کرونا برای همه هنرمندان ایجاد کرده است بر ضرورت توجه به هنرمندان تأکید می‌کند و می‌گوید: وقتی برای یکی از بازیگر‌ها مشکلی پیش می‌آید معمولا فردی که مخبر است و به همه جا خبر می‌دهد من هستم. متأسفانه ما روابط عمومی درستی در انجمن هنر‌های نمایش و حتی اداره کل فرهنگ و ارشاد استان نداریم که حال و روز هنرمندان شهرمان را اطلاع رسانی کند. به گفته لشگری برای یک جامعه درد است که از هنرمندان شهرش بی خبر باشد.

حق بایزان منش ادا نشده است

علیرضا سوزنچی، بازیگر و کارگردان تئاتر که در نمایش هایی، چون «خورشید کاروان» و «آخرین بازی» با غلامرضا بایزان منش هم بازی بوده، می‌گوید غلامرضا بایزان منش بازیگر توانا، خوب، بامعرفت، باادب و باشخصیت تئاتر است که نمونه اش را کم داریم. هنرمندی که نقشش را در تئاتر، تلویزیون و سینما به بهترین شکل اجرا می‌کند.

او یادآور می‌شود: با وجود زحمت‌هایی که این هنرمند در تئاتر، تلویزیون و سینما کشیده حقش ادا نشده و آن طور که باید دیده نشده است. علتش هم این است که ما در مشهد هستیم و عموما کارگردانان تهرانی فقط چهار نفر اطرافشان را می‌بینند و به سراغ افرادی مثل ما نمی‌آیند.

این هنرمند همچنین پیشنهادمی دهد برای افرادی مانند بایزان منش بزرگداشتی برگزار شود. سوزنچی بیان می‌کند: برگزاری چنین مراسمی باعث می‌شود هنرمند احساس کند هنوز زنده است و هنوز دیده می‌شود. شاید این بزرگداشت جنبه مالی هم برای هنرمند نداشته باشد، اما همین که صدایش می‌زنند و تشویق می‌شود اتفاق خوبی است، چون هنرمند به تشویق تماشاگر زنده است.

بازیگری کاربلد

علی آزادنیا، بازیگر پیشکسوت تئاتر، نیز درباره غلامرضا بایزان منش دوست و هم دوره‌ای اش می‌گوید: بایزان مش بسیار فهیم، متواضع و کاربلد است، هنرمندی متعهد که هرکاری از او خواسته شود را به نحو احسن انجام می‌دهد و ایده‌های خوبی دارد.

او یادآور می‌شود: همکاری ما با هم از سال ۱۳۵۴ با گروه کارگر شروع شد و تا به امروز کار‌های زیادی مانند «شقایق دره»، «آخرین بازی» و «فضل بن شاذان» را درکنارهم انجام داده ایم. اخرین همکاری مان درکنار یکدیگر «خورشید کاروان» و «وداع با اسلحه» بود، بعد از آن زمان هم که تئاتر تعطیل شده و کار خاصی انجام ندادیم.

تئاتر کاری پراسترس است

در پایان به سراغ غلامرضا بایزان منش رفتیم تا آخرین وضعیت سلامتی اش را از خود او جویا شویم. این هنرمند با اشاره به ناراحتی معده اش می‌گوید: حدود یک ماهی می‌شود که این بیماری توان را از من گرفته به طوری که راه رفتن هم برایم دشوار شده است.

او یادآورمی شود: تئاتر استرس بسیار زیادی دارد، ما تئاتری‌ها هم چندان به خودمان توجه نمی‌کنیم و گاهی به دلیل فشار کاری صبحانه، نهار و شام را فراموش می‌کنیم.

بایزان منش همچنین می‌گوید: محمد حسین زاده مدیرکل فرهنگ و ارشاد اسلامی خراسان رضوی شب گذشته به عیادتش رفته است.

او درباره فعالیت‌های خود در این دو سال توضیح می‌دهد: در این مدت در حوزه نمایش کاری انجام ندادم و تنها در چند کلیپ کوتاه به ایفای نقش پرداختم. امیدوارم عمری باشد که بتوانم دوباره روی صحنه تئاتر و برنامه‌های تلویزیونی حضور پیدا کنم.